سال ۸۴ نخستین سالی بود که عنوان اینترنت ملی تا حدی موجب اظهار نظرات متعدد حول آن شد.

این عنوان که بعد از فرو نشستن اظهارات متعدد کنار گذاشته شده بود، هر از چندگاهی گریزی به آن زده می‌شد تا فعالان و مردم گمان نکنند این طرح کنار گذاشته شده است اما در عمل مردم چندان به آن پرداخته نشد تا جاییکه با دیدن مجدد آن در مواد لایحه قانون برنامه پنجم توسعه و تصویب آن‌ها توسط مجلس باز مجددا طوفان عقایدی در این حوزه شکل گرفت.

در میان اظهاراتی که توأمان با انتقادات فراوان بود، مشخص بود که هیچ تعریف واحد و مشخصی از اجرای چنین طرحی در ذهن مردم وجود ندارد و هرکه با توجه به استدلال شخصی‌اش از لفظ اینترنت ملی دست به نظریه‌پردازی زده است.

جالب اینجاست که خود مسوولان نیز بدون توافق بر سر نام‌گذاری چنین طرحی آن را اعلام کردند و هیچ توجهی به عناوین انتخابی خود نکردند و به همین منظور بعضا نام‌های اینترنت ملی، شبکه ملی اطلاعات، شبکه ملی اینترنت و بعضا اینترانت داخلی هم به آن اطلاق شد.

پس از آن از سوی وزیرو دیگر مسوولان در مراسم‌ها، سمینار‌ها، سمپوزیوم‌ها و نشست‌های خبری سعی شد که با اشاره‌ای به این طرح، عنوان “شبکه ملی اطلاعات” را جا بیندازد و پس از توافق بر سر نام این شبکه، این موضوع مطرح شد که اساسا این شبکه قرار است چه کاری انجام دهد؟

برخی گفتند قرار است سرعت اینترنت بیش‌تر شود، برخی دیگر معتقد بودند که قرار است از اینترنت جهانی جدا شویم و عده دیگری نیز گمان می‌کردند ما می‌خواهیم اینترنت جدیدی را تنها برای ایران به وجود آوریم که خوشبختانه این‌بار مسوولان این طرح و صاحب‌نظران سریع‌تر اقدام کردند و گفتند که این شبکه‌ای است داخلی متکی بر زیرساخت‌های داخلی کشور که بر اساس محتوای داخل ایفای نقش خواهد کرد و برروی آن ارائه خدمات نوینی همچون تلویزیون اینترنتی محقق خواهد شد.

افزایش سرعت دسترسی‌ها و کاهش قیمت‌ها از جمله شعارهای اساسی این طرح تلقی می‌شود که اقبال عمومی را می‌تواند به دنبال خود داشته باشد اما در صورتی که مجددا شاهد محدودیت در دسترسی‌ها و یا حتی استفاده از پهنای باند نباشیم که البته انتظار می‌رود با وجود چنین شبکه‌ای دیگر نیاز به موضوعاتی هم‌چون فیلترینگ نداشته باشیم زیرا نظارت بر این شبکه توسط سازمان‌های داخلی صورت خواهد گرفت و بر مبنای آن سرعت ارتقا خواهد یافت.

متولیانی که معتقد هستند با وجود چنین شبکه‌ای سرویس‌هایی از قبیل موتور جست‌وجوی ملی، ای‌میل ملی و دیتاسنترهای ملی به راحتی قابل راه‌اندازی هستند، درصددند که با استقرار و ساماندهی IP آدرس‌ها، نظارت‌ها را نیز گسترش دهند و مفهومی که به تازگی تحت عنوان “اینترنت پاک” مطرح شده است را نیز بر روی چنین شبکه‌ای عملی کنند.

اگر در این‌جا فرض را بر این بگذاریم که اینترنت جهانی کثیف و آلوده است و یا در کل ایجاد محتوا برروی آن به راحتی صورت می‌گیرد، اینترنت پاک درصدد آن خواهد بود که ناپاکی‌ها را از بین ببرد که البته در بسیاری از کشورها همچون کره جنوبی، چین و حتی آمریکا این امر توسط راه‌اندازی شبکه‌ای داخلی همچون شبکه ملی اطلاعات محقق شده است.

پس وجود چنین ایده‌ای در کنار شبکه ملی اطلاعات در وهله اول یاد‌آور این است که علاوه بر شبکه داخلی که نیازی به دسترسی به اینترنت ندارد، نوعی اعمال نظر بین شبکه داخلی و اینترنت جهانی صورت می‌گیرد که کاربران خواهان استفاده از اینترنت باید از این بستر عبور کنند تا به محتوا و اطلاعات مفید و پاک شده جهانی دسترسی داشته باشند که برخی آن را SISP به عنوان سرویس‌دهنده اینترنت امن لقب داده‌اند.

ابهام دیگری که مطرح شده این است که آیا اینترنت پاکی که وزیر ارتباطات در مقابل آن از عنوان لکه سیاه اینترنتی استفاده کرده است همان شبکه ملی اطلاعات است یا خیر؟ که برخی کارشناسان در پاسخ گفتند که ظاهر قضیه نشان می‌دهد که شبکه ملی اطلاعات می‌تواند با دسترسی‌های داخلی که ایجاد می‌کند موجب پاک‌سازی شود اما اگر فرضا هم این موضوع درست باشد پس چه نیازی بود که دوباره اینترنتی تحت عنوان پاک یا حلال مطرح شود؟!

اما وزیر ارتباطات در اول تیرماه سال جاری از افتتاح فاز صفر شبکه ملی اطلاعات تا یکی دو هفته آینده خبر داد اما احتمال می‌رود که این شبکه در اوایل شهریورماه و هم‌زمان با آغاز هفته دولت افتتاح شودa

در هر حال این امیدواری وجود دارد که راه‌اندازی چنین شبکه‌ای هرچند با وجود اما و اگر‌های بسیار، سرانجام موجب رونق اقتصادی و طبق مصوبات قانون برنامه پنجم توسعه موجب اختصاص سهم دو درصدی از تولید ناخالص داخلی به صنعت فن‌آوری اطلاعات شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: